PAN - Xose Neira Vilas

Antoniño

Van alá moitos anos, pero sigo vendo, cos ollos de por dentro, ó Antoniño. Fillo de solteira. Mendicante. A fama e a tristura aniñaban nas súas fazulas. Non tivo escola. Vivía de morillóns, tarrelos, abroños, xiropatos, amoras... Vivía --é un decir-- do que cadraba. Un día viu una porta aberta. Antoniño entrou. Abreu a artesa, de tampa corredía. Colleu un anaco de broa e púxose a comer, sentado nas lousas da cociña. Alí o atoparon. E déronlle una tolena.

Sóupose na aldea, e o Antoniño non voltou a saír da casupa, onde moraba coa súa nai. Sentía medo e vergoña; anguria e carraxe. Non falaba. Batía coa testa nas paredes, como se quixese vingarse do mundo.

Foise ensumindo. Foise quedando no óso limpo. Unha chuviosa mañá de Nadal apareceu morto. Acababa de cumprir nove anos.


Gracias a " No está escrito en marmol" por haber elegido esta pequeña historia.

http://enedelate.blogspot.com/2008_12_01_archive.html


http://es.wikipedia.org/wiki/Xos%C3%A9_Neira_Vilas


Dedicatoria del libro:

Para Adolfo Villar Donato, amigo meu
dende os anos do alborexo,compañeiro
de xogos e medos e friaxes, vaia o desa-
cougante rillar destes croios atopados na
sorralleira común. Os dous sabemos que
dende Gres pódese ollar o mundo, e que o
mundo aínda está mal feito, Loitemos.


Laio do vello emigrante

Lamento del viejo emigrante

Eu tiña un fogar,
unha casa con edras nas paredes
e anduriñas na beira do tellado.
Tiña un regueiro garuleiro,
catro rufos bacelos de albariño,
un ceo agarimoso
que enfeitaba de luz a miña vida.
E se máis regalía merecese,
tiña vinte anos.
Vinte espadas xusticieiras e honradas
pra esixir,
pra loitar.


Perdinno todo.
No xogo agoniante de emigrante.
percurarndo gañar,
vivir,
medrar,
tróuxome a sorte soedade e morte